In deze coronatijden worden we dagelijks overspoeld met berichten over de oorlog tegen corona, een oorlog zonder wapens.
Dagelijks krijgen we een update van het aantal sterfgevallen en de eventuele bijkomende maatregelen.

Toch is het nog steeds niet duidelijk of deze pandemie erger is dan de ‘gewone’ griep.

• Bij de jaarlijkse griepepidemie zijn de ziekenhuizen evenzeer overbezet.
• Jaarlijks sterven 250.000 tot 500.000 mensen aan de griep.

De eerste 2 maanden van 2020 waren er wereldwijd 80.000 sterfgevallen van de griep. (deze griep was nochtans mild…) Na 3 maand Corona zitten we met 21.273 sterfgevallen dus nog verre van de situatie van een griep.

Elk sterfgeval valt uiteraard te betreuren. Dat vooral ouderen met een zwakke gezondheidstoestand slachtoffer zijn, rechtvaardigt ook de quarantaine maatregelen. De vraag is echter of zij sterven aan corona of omwille van de onderliggende chronische ziektetoestand.
We zien inderdaad geen corona bij kinderen (bij gewone griep wel) en 80% van de besmettingen verloopt mild of zelfs volledig zonder symptomen.

Moeten we dan het virus de schuld geven?
De eerste besmette persoon in Belgie die in quarantaine moest, was niet ziek en zat trappist te drinken in zijn ziekenhuiskamer…

Vanwaar dan de paniek en is een lock-down dan noodzakelijk?
Ja, ik denk het wel.

Maar wel om een heel andere reden dan de corona pandemie:
Het geeft ons de mogelijkheid en de tijd om te reflecteren over onze gezondheid, onze afhankelijkheid, onze verantwoordelijkheden, onze (on)zekerheden (inclusief ons inkomen, onze verzekeringen, onze beleggingen…). onze omgang met elkaar en de omwereld, onze maatschappij, onze economie…
Het is tijd om onze manier van leven in vraag te stellen.
Het is een tijd van inkeer.

Want we hebben ineens tijd,

• Tijd om creatief bezig te zijn met de kinderen, stil te staan bij hun huiswerk en de werkdruk van de school.
• Tijd om stil te staan bij je eigen werkdruk en te beseffen dat je ook thuis een vakantiegevoel kan hebben. Of je pakt de klusjes aan die al zo lang zijn blijven liggen.
• Tijd om contact te leggen met de buren, een praatje te doen van tuin tot tuin.
• Tijd om te wandelen en de kleurenpracht van de lente te aanschouwen en hoe de natuur ontwaakt uit zijn winterslaap.
• Tijd om te beseffen dat de sterren helderder zijn omdat we met z’n allen ineens minder pollutie de lucht in blazen.
• Tijd om stil te staan bij de plaats waar alles begon: de markt in Wuhan waar dieren in onmenselijke omstandigheden verhandeld werden.

We hebben dit dierenleed veel te lang genegeerd:
Dolle koeienziekte, varkenspest en vogelgriep waren de voorlopers, nu zijn we zelf aan de beurt…
Het is dan ook de vraag in welke mate we zelf ‘opgehokt’ zitten in onnatuurlijke omstandigheden en/of beperkende ideeën en overtuigingen.
We worden ineens pijnlijk bewust hoezeer onze gedachten en angst ons doen en laten kunnen bepalen.

We komen terug in kontakt met onze oerangst, de angst voor het onbekende, de angst voor het monster (Covid-19 in dit geval), voor de dood.
Uit angst gaan we vechten en waar we tegen vechten maken we groter en sterker (bacteriën worden resistent, virussen muteren).

We worden plots wakkergeschud uit ons comfortabel leventje vol met nepzekerheden.
We dachten dat onze ‘genees’kunde ons zou kunnen beschermen.
We beseffen onze afhankelijkheid van medicijnen en vaccins.
Het was de dokter die ons altijd behoedde en beschermde en die weet het nu plots zelf niet meer…

We kunnen enkel nog vertrouwen op onze eigen afweer, onze eigen geneeskracht die we vergeten waren.
Ik treedt de stelling van Mattias Desmet (professor klinische psychologie aan de Universiteit Gent) volledig bij:

Deze crisis is in de eerste plaats een psychologische crisis, een massieve doorbraak van angst in de maatschappij. Angst wordt slechts in heel beperkte mate veroorzaakt door reële problemen, maar ze rechtvaardigt zichzelf door reële problemen te creëren.

Vanuit angst gaan we ook oppervlakkiger ademen en dit is in longaandoeningen nu net niet wat je moet doen.
Dit is mijns inziens dan ook de grote boodschap van Corona:
Adem terug in vertrouwen, vertrouwen op je eigen geneeskracht, op de kracht van de natuur. de kracht van propere lucht en van een vrije geest.  Geniet van het leven en bedenk: je laatste pyjama heeft geen zakken, je kan niets meenemen van hier, ook je geld niet…

Genegen groeten

Luc Vanderlinden
huisarts

PS: Voel je vrij om dit bericht viraal te laten gaan