40 jaar VSU
deel 4
Ingrid Hardy, juni 2021
Ingrid Hardy werkte van 1983 tot 1998 als secretaresse voor de VSU. Zij is laborante en tandartsassistente van opleiding.
Om gezondheidsredenen moest zij in 1998 stoppen met werken, maar bleef samen met haar partner Dr. Patrick Rogiers artikels schrijven voor het tijdschrift Homeopathisch Bekeken.
In dit artikel geeft zij een persoonlijke kijk op de tijd waar het secretariaat bij haar in huis was en sluit af met een anekdote.
De essentie
VSU was in die tijd de enige school voor homeopathie in Vlaanderen met een post-universitaire cursus van 5 jaar, voor dokters, apothekers, tandartsen en dierenartsen, aangevuld met stagemogelijkheden bij collega’s.
Apotheker Leo Gyselinck zaliger (St Niklaas), zorgde voor de samenstelling van de cursussen die de zaterdag voor de les werden uitgedeeld. Dr Jef Heeren (uit Uitbergen) was verantwoordelijk voor de evaluaties. Dr Erwin Doeuvre uit Oostende volgde later Dr Schroyens op als voorzitter. Dr Patrick Detand uit Brussel gaf vooral theorieles aan de 3 basisjaren en maakte ook deel uit van de Raad van Beheer die dan maandelijks bij mij thuis in Gent vergaderde. Dierenarts Eric Vanden Eynde uit Tervuren organiseerde de cursussen voor de dierenartsen en Tandarts Paul Wynants uit Wilrijk was verantwoordelijk voor de tandartsen.
Er kwam zoveel werk bij kijken bij al die onderdelen van het werk, dat het bureau bij Dr Schroyens veel te klein werd. Ondertussen was er bij mij thuis veel plaats vrijgekomen en werd het secretariaat van VSU in 1991 verhuisd naar mij thuis. Daar hadden wij een ganse benedenverdieping tot onze beschikking. Daar werden dan één avond per maand de bijeenkomsten georganiseerd van de Raad van Beheer en van de werkgroepen voor de studie van het Repertorium. Ik zorgde dan voor de koffie en de koekjes en maakte een verslag van de vergadering. Meestal was het dan ook bijna middernacht eer iedereen vertrokken was en ik dan nog alles moest opruimen. Rond 1u kon ik dan gaan slapen. Dus zeker geen job van 9 to 5!!
In die 15 jaar dat ik werkte voor VSU, heb ik zeer veel van de thans gevestigde homeopaten in Vlaanderen de revue zien passeren telkens ze naar de les kwamen of bij bijeenkomsten van werkgroepen.
Ik ben ervan overtuigd dat VSU op dat gebied een echte boost heeft betekend voor de verspreiding van de homeopathische kennis, niet alleen bij de studenten, maar ook naar de bevolking toe die door ons tijdschrift heel veel uitleg kreeg en ook vragen konden stellen.
Om gezondheidsredenen ben ik in 1998 plots moeten stoppen met werken en daar had ik heel veel spijt van. Dat was een mentale klop die ik niet snel te boven ben gekomen.
Over hoe het met VSU verder verlopen is na 1998 (ik moest ontslag nemen), kan ik geen correcte informatie geven, gezien ik nooit meer voor hen heb kunnen werken, tenzij het redactiewerk voor het tijdschrift van bij mij thuis (dat was dan telewerken avant la lettre).
Mijn slechte gezondheidstoestand die het gevolg was van een vroegere polio-infectie ontnam mij alle energie om nog iets te ondernemen. Ook verplaatsingen doen op mijn eentje waren niet meer mogelijk… Toch durf ik beweren dat ik deze zware periode van inactiviteit die verschillende jaren heeft geduurd, heb overleefd dank zij de homeopathie. Ik gebruik nu nog steeds homeopathie want het is een echt wondermiddel, al zullen vele tegenstanders van deze wonderbaarlijke geneeswijze weer op hun achterste poten gaan staan, want volgens hen is dat allemaal maar pompwater waar niets in zit.
Maar ik weet wel beter, homeopathie heeft mijn leven gered, homeopathie heeft mij een tweede leven gegeven en opnieuw energie gegeven, waarvoor ik bijzonder dankbaar ben. De kennis die ik gedurende vele jaren verzameld heb daarover, komt nu nog goed van pas.
VSU is nu over zijn hoogtepunt heen, maar alle dokters, apothekers, dierenartsen en tandartsen die bij VSU succesvol afgestudeerd zijn in de voorbije jaren, zijn nu de voortrekkers in de beoefening van de homeopathie en een heel belangrijke informatiebron voor het steeds groeiend aantal mensen die zich homeopathisch laten behandelen en op die manier bijdragen aan de verspreiding van het gedachtegoed van deze therapie. Zij nemen nu zelf initiatieven ter verspreiding van het homeopathisch gedachtegoed, door veel tijd te besteden aan hun patiënten of door hun kennis te delen met collega’s of zich te verenigen in werkgroepen.
VSU nodigde ook regelmatig een beroemd homeopaat uit, zowel uit binnenland als buitenland en organiseerde jaarlijks een seminarie ergens in België met diverse sprekers, waarna vragen stellen en discussies mogelijk waren.
Het grootste seminarie dat ik mij herinner en dat mij gigantisch veel werk bezorgde was het seminarie met de Argentijn Alphonso Masi. Daar moest ik alles regelen, vanaf hun aankomst op het vliegveld, reservering van het hotel, voorziening van vervoersmiddelen, de catering en noem maar op. Zeg dan nog dat dit geen interessante job was!!
Tja, dat was voor mij een mooie tijd. Maar nu ben ik 78 jaar en nog steeds opgezadeld met de gevolgen van de poliobesmetting. Doch homeopathie heeft mij de kracht gegeven om mijn leven weer in handen te nemen; om mijn beperkingen te leren aanvaarden en gevrijwaard te blijven van die duivelse depressies. Zo lijd ik nu een rustig leven in een serviceflat in Melle.
Muziek spelen doe ik wel nog, want dat is nog steeds mijn favoriete stokpaardje.
Tot slot wil ik mijn artikel afsluiten met een leuke anekdote (want die waren er af en toe ook bij, dat was dan het peper- en zoutvat van mijn job).Toen Dr Schroyens in het beginstadium zat van de ontwikkeling van Synthesis (= het Repertorium op computer) werkte hij daarvoor samen met een aantal mensen uit Namur. Dat was in de jaren 85-86. Maar internet was er nog niet, en mailen kon ook niet. Het overbrengen van data naar een andere computer kon dus alleen gebeuren door de tekst op een diskette te zetten en die diskette dan in de andere computer te steken. Natuurlijk was het niet zo handig om op die manier samen te werken als de gegevens van Gent naar Namur moesten worden gebracht. Op een keer gaf Dr Schroyens mij een diskette en zei: dit moet zo snel mogelijk naar Namur, neem maar mijn auto, dat gaat rapper!!.
Die bewuste auto was een Citroën DS en inderdaad, die auto zweefde over de autostrade, zodat ik mijn zware voet niet kon bedwingen en op 65 min. in Namur stond. Idem voor de terugrit, weer op 65 minuten. Dat ik daarvoor bijna constant 160km/u had gereden was mij niet opgevallen, want ik genoot van het zwevend effect van die wagen. Natuurlijk vielen er een tijd later 2 flinke boetes bij Dr Schroyens in de bus. Toen hij zei:” jij zult dat moeten betalen” heb ik direct gezegd: “Ah neen hé, want jij hebt gezegd dat het zo snel mogelijk moest gaan en dat heb ik dan ook gedaan”. Ik weet zeker dat hij dan zelf die boetes met de glimlach heeft betaald.