Doemdenken.

“Gelukkig zullen we worden, desnoods met geweld!”

Hoe moeten we leven? Er zijn helaas steeds meer lieden die dat precies weten. Tot enkele jaren geleden waande ik deze mensensoort uitgestorven. De strenge kerkelijke moraal verdween met de macht van het instituut. Vele burgers begonnen gretig de onkuisheid te beoefenen, ook zij die er niet bijzonder veel talent voor hadden. Stickers met daarop ‘mijn auto, mijn vrijheid’ waren heel gewoon.

Helaas, de moraalridders zijn terug. We moeten kleiner wonen. Diverser worden. Auto’s en gevoelens delen. Met een plooifiets in onze binnenzak op tochtige perrons vertraagde treinen afwachten. Haardvuren blussen. Donald Trump verachten. Hippe koffiebars bezoeken. Dieselmotoren vervloeken. Gasfabrieken prijzen. Kinderen middels cursussen duurzaam burgerschap uniform denken opdringen.

In plaats van onze duur bevochten vrijheid te verdedigen. Vrijheid van godsdienst, geweten en meningsuiting. Het plezier om te gaan en te staan waar we willen. Het recht om divers te denken over diversiteit. Het gevoel om niet op gelijk welk moment schuldig te moeten zijn, ja waarom ook alweer? Het onuitsprekelijke genoegen niet naar wereldverbeteraars te luisteren, beeld weg, klank uit.

“China is de toekomst, dat staat buiten kijf”, hoor ik een deskundige zeggen als gold het een eenvoudige dienstmededeling. Dus binnenkort geen democratie meer. Geen mensenrechten. Veel doodvonnissen. Burgerschap met punten. Door de overheid gecontroleerde data over alles en nog wat. Aan elke muur een camera. uiteraard voor ons eigen geluk. Want gelukkig zullen we worden, desnoods met geweld. Onbegrijpelijk dat we ons bij zo’n toekomstvisie neerleggen. Erop anticiperen. Ze omarmen en in de hand werken.

“We leven nu eenmaal in andere tijden” klinkt het dan. Het kan echt anders. Na de Tweede Wereldoorlog tot enkele jaren geleden hadden we uitzonderlijk veel vrijheid. Laten we haar niet stap voor stap opgeven. Zomaar. Zelf. Uit vrije wil. De verknechting monkelend tegemoetziend.

Rik Torfs