“Ben ik de enige?”
“Ben ik de enige?”
De vraag blijft door mijn hoofd dwalen, alsof er een twijfel bestaat rond mijn eigen gevoel. Durven we nog,… met alle berichten die op ons afkomen, voldoende vertrouwen op ons eigen gevoel?
En toch is het tijd denk ik,… om terug gevoel en intuïtie te volgen. Die laten mij nooit in de steek en toonden mij de voorbije jaren de weg naar heel eenvoudig geluk. Die brachten mij op de mooiste plaatsen en bij de meest inspirerende mensen. Die toonden mij de weg naar mijn dromen, naar dankbaarheid, liefde, vertrouwen, zelfzorg en persoonlijke groei. Allemaal zoveel mooier dan angst.
Heropstart
Op 18 mei jongstleden mochten de deuren van mijn praktijk als podotherapeute terug wagenwijd open. Mijn dienstbaarheid en mijn passies terug mogen vorm geven, gaven mij een gevoel van heerlijk verlangen en geluk.
Ik keek er heel erg naar uit om terug mensen te mogen ontmoeten, en terug met elkaar te kunnen connecteren.
Met opgelegde voorwaarden en voorschriften naar veiligheid toe rond dit virus waar zoveel angst rond gecreëerd werd. Een angst die ikzelf niet voelde, maar wel een betrokkenheid naar de kwetsbare groep mensen in onze samenleving die ook bij mij als klant op bezoek komen.
De opstart was er eentje om op de tanden te bijten, wekenlang waren de deuren gesloten, en mijn telefoon stond roodgloeiend om al het werk van de verloren weken terug in te halen. Al zag ik daar initieel totaal geen probleem in, de weken daaraan voorafgaand mocht ik erg goed voor mezelf zorgen. Er kwam tijd vrij om te omarmen en ik zag de lente nog nooit zo mooi ontwaken als toen. Dus dolenthousiast, fit en energiek terug aan de slag, klant per klant, soms tot 12 uur per dag.
Fysieke klachten
Tot er zich, na ruim drie weken werken, fysieke klachten kwamen tonen. Enorme vermoeidheid, concentratieproblemen, gewrichtsklachten, verstoord slaappatroon, loopneus, keelpijn, zelfs mijn cyclus, die anders klokvast is, was verstoord.
Ik moet er nu om lachen dat ik initieel de klachten toeschreef aan de stress van de heropstart. Het is pas vorige zaterdag dat ik begreep wat er aan de hand was. Toen ontdeed ik mezelf van mijn mondmasker, dat ik non-stop droeg, “per toeval” in de spiegel kijkend. En ik zag mezelf adem happen…. En toen viel alles op zijn plaats: tuurlijk waren die fysieke klachten er. Ik benam mezelf al al die weken van mijn eigen adem. Weten we niet dat goed ademen het begin is, van alles? Ik heb er de voorbije jaren, tijdens een heel mooie zoektocht naar innerlijke geluk, zoveel over geleerd en over gelezen….Goed ademen maakt deel uit van een dagelijkse, bewuste zelfzorg.
Schuldgevoel
Zuurstof
En wel om de volgende redenen:
- Niemand hoeft wetenschapper, arts, viroloog…. te zijn om te WETEN dat onze cellen naast gezonde voeding, voldoende water en liefde ook gewoon voldoende zuurstof nodig hebben
- Schuldgevoel en vechten tegen eigen overtuigingen zijn geen waardevolle, voedende emoties
- Op een respectvolle manier mijn praktijk hygiënisch openstellen en afstand bewaren indien nodig, is niet nieuw
- We hoeven onszelf niet met zijn allen constant “in veiligheid” te brengen achter een mondmasker denk ik
Glimlachen is zo’n mooie vorm van communicatie - Het dragen van mondmaskers kan zinvol zijn, maar op een erg beperkt aantal plaatsen, ze hoeven het straatbeeld niet te bepalen
- Mijn eigen kennis en ervaringen en die van heel bijzondere mensen rond mij, laten me ervoor kiezen mijn immuniteit goed te bewaken en te boosten indien nodig.
- Er bestaan betere manieren dan me achter een mondmasker te verstoppen om mijn steentje bij te dragen in deze malaise, hoe beter ik me voel, hoe dienstbaarder ik me kan opstellen
- Op zoek gaan naar behandelingen of manieren om de symptomen, die de kop op steken door het dragen van een masker, te maskeren, is voor mij geen optie
Ik kies zuurstof.
“Ben ik de enige?”
Ik twijfelde heel even of ik zou delen, maar als we met zijn allen zwijgen gebeurt er niets. Misschien is het tijd om een zeker bewustzijn rond die mondmaskers te creëren. De mode-hype die errond ontstaat bezorgt me de kriebels, en ik dacht gisteren toen ik ze in een winkel geëtaleerd zag liggen: “misschien moeten we ze maar voorzien van een bijsluiter, zodat ze niet meer kwaad dan goed gaan doen…”
Met heel veel respect, begrijp me niet verkeerd, voor alle zorgkundigen, verpleegkundigen, artsen en mensen die in het heetst van de strijd zichzelf wegcijferden om voor anderen te zorgen.
Podotherapeute
Maar ik ben podotherapeute, en het is oké, om hier in de praktijk geen mondmasker te dragen. Klanten zullen van mij de vrije keuze krijgen vanaf nu. Dit lijkt me veel raisonnabeler.
En zo kunnen mijn eigen bewustzijnsprocessen lekker verder groeien, die liggen al achter genoeg opgelegde waarheden verscholen. Ik blijf met veel goesting, oprechtheid en liefde met beide voeten op de grond, maar mijn ogen… die blijven op de sterren…