Miasmes volgens hahnemann bekeken in familiecontext
Verhaal van drie broers
Dr. Saartje Jooris schrijft regelmatig essays en verhalen voor haar opleiding homeopathie in Engeland, en deelt met ons haar meest recente werk over miasmes.
Sycose genoot van een behoorlijk Bourgondische levensstijl, wat tot uiting kwam in zijn sociale houding en een opgeblazen buik. Psora daarentegen wenste al dat hij terug in zijn kamer was. Zijn huid jeukte sterker dan in weken en hij kon zijn behoefte aan krabben nauwelijks bedwingen. Helaas zorgde het besef dat de jeuk werd veroorzaakt door zijn vele angsten er niet voor dat de jeuk ook verdween.
“Bon, heb je al besloten?” vroeg Sycose aan zijn broer. Hijzelf had natuurlijk al een beslissing genomen, nadat hij al vele malen eerder in dit restaurant had gegeten en zijn favorieten uit het hoofd kende. Maar gezien de vele voedselintoleranties waardoor Psora geplaagd werd, en Psoras over het algemeen besluiteloze aard, wist Sycose dat het een tijdje zou duren voordat ze zouden kunnen bestellen. In plaats van het ongeduld dat hij gewoonlijk voelde wanneer geconfronteerd met de besluiteloze aard van zijn broer, besloot hij er het beste van te maken en van het uitzicht te genieten. Zeker wanneer dit uitzicht, schuin achter de rug van zijn broer iets naar links, twee jonge vrouwen waren. Sycose was er vrij zeker van dat de blonde hem recht aanstaarde. Maar het was niet de blonde vrouw die zijn aandacht trok, maar de bloedmooie brunette die naast haar zat. Hij knipoogde naar haar en flitste haar zijn breedste glimlach toe. Misschien, als hij zijn kaarten goed speelde, zou hij haar kunnen overhalen om zich aan het einde van de avond bij hen aan te sluiten, en dan … wie weet waar hun nacht zou eindigen.
“Naar wie kijk je?” vroeg Psora, voordat hij van zijn glas nipte. Zijn broer was helemaal in beslag genomen door iets buiten zijn gezichtsveld. Hij reageerde niet eens toen de hapjes werden geserveerd, vrij ongebruikelijk voor Sycose. Toen er geen antwoord kwam, draaide Psora zich om om het zelf te zien. Hij verslikte zich bijna in zijn water toen hij in een flits blond haar in zijn ooghoek zag. Pulsatilla. Ze beheerste al maanden zijn gedachten, maar hij had nog steeds de moed niet verzameld om daadwerkelijk met haar te praten. Hij stak zijn hand lichtjes op als begroeting. Een kleine trekking in haar linker mondhoek gaf aan dat ze hem ook herkend had. Een vertrouwde warmte verspreidde zich over zijn gezicht: een teken dat hij bloosde. Pulsatilla bleef nog een seconde naar hem staren voordat ze eindelijk haar blik wegtrok en haar aandacht terugbracht naar haar vriendin. Een vriendin die, zo leek het, met Sycose had geflirt.
“Kom op, man!” zei Sycose veel luider dan bedoeld. Zijn poging om te fluisteren mislukte, zoals gewoonlijk, omdat zijn natuurlijke enthousiaste aard hem ervan weerhield om dingen rustig te doen.
Psora trok een van zijn wenkbrauwen op, in stilte zijn broer gebiedend zich nader te verklaren. “Ze was helemaal weg van me! Maar zodra jij je omdraaide, brak je mijn move! Weet je wat, laat maar. Laten we deze maaltijd afmaken en ik zal met haar praten wanneer we klaar zijn. Als ik mijn charme extra gebruik, kan ik haar waarschijnlijk later deze week uitnodigen voor de film. Ik zal haar overtuigen met een bos bloemen, en nodig haar vervolgens uit voor een verrassingsweekend; ik weet zeker dat ik aan damage control kan doen.” “Nee!” Psora schreeuwde voordat hij zichzelf kon stoppen. Zodra hij besefte wat hij deed, sloeg hij zijn hand voor zijn mond. Hij had niets moeten zeggen! Deze avond werd behoorlijk uitputtend. Hij had het huis toch niet mogen verlaten.
Sycose keek naar zijn broer. Zo was hij anders helemaal niet. Tenzij… “Ken je haar?” Het zou alles verklaren, waarom de jonge vrouw zo aandachtig naar hun tafel keek, waarom zijn broer reageerde zoals hij deed. Zijn broer kennende, was hij er vrij zeker van dat er eigenlijk niets tussen hen beiden was gebeurd.
Psora was plots erg geïnteresseerd in het bord eten voor hem. Op zijn wangen verscheen opnieuw een blos. “Misschien”, was zijn nauwelijks hoorbare antwoord. Sycose begon zich geïrriteerd te voelen. Wat was de gedragscode hier? Hoe moest hij met deze situatie omgaan? Normaal gesproken zou hij nooit iets proberen bij een vrouw die zijn broer leuk vond, noch bij de vriendin.
Als die broer Syfilis was geweest, zou hij er zelfs niet over denken: alleen al de gedachte aan de bezitterige uitbarstingen waar zijn jongste broer om gekend was, was genoeg om om het even welke vrouw volledig te vergeten. Maar nu ging het om Psora. Psora, die zonder hulp geen enkele toenadering tot de vrouw zou zoeken. Althans, niet in de komende 5 jaar. Psora, die zwijmelde en bloosde, en helemaal nerveus werd als de jonge vrouw nog maar in zijn richting keek. Psora zou nooit de stap durven zetten haar uit te vragen; de man was niet eens in staat om met haar te praten zonder in een stamelende puinhoop te veranderen!
Dus als Sycose zijn kaarten goed speelde, zou hij (onder het voorwendsel zijn broer te helpen) de brunette nog steeds het hof kunnen maken. En zolang het ook plezant was voor hemzelf, zat Sycose er helemaal niet mee in zijn broer een handje te helpen.
Zijn aandacht werd weer getrokken door de twee jonge vrouwen. Een man had zich bij hen gevoegd en de vrouwen leken niet al te blij met diens aandacht. Hij probeerde ze een serenade te brengen, midden in het restaurant! De kerel zag er bekend uit, maar het was moeilijk te zeggen omdat Sycose hem niet goed kon zien. Nauwelijks de protesten van Psora registrerend, verliet hij hun tafel. Als hij zijn kaarten goed speelde, zou Sycose de held van de nacht kunnen worden. Midden in zijn doorgaans zwierige pas, bleef hij als verstijfd staan. De man die hij zonet meende te herkennen, was niemand minder dan Syfilis.
Er was een wilde blik in de ogen van Syfilis. Sycose kende deze blik. Als hij er niet in zou slagen om de situatie op een of andere manier te ontzenuwen, zou het snel escaleren. “Hé daar, man! Wat doe je hier?”
Syfilis reageerde nauwelijks. “Alsjeblieft, Pulsatilla, luister naar me!”, Syfilis greep haar arm. “We horen bij elkaar. Jij bent van mij”. Er was een wanhoop in zijn stem en nauwelijks verholen woede. “Het is pas uit tussen ons als ik zeg dat het dat is”.
Psora keek toe hoe het tafereel zich ontvouwde. Hoe de vrouw van zijn dromen werd behandeld door zijn broer Syfilis. Hoe zijn andere broer, Sycosis, opnieuw de held mocht spelen en de vrouw kon redden. Pulsatilla zou hem na vanavond nooit meer aankijken. En wie kan het haar kwalijk nemen? Beter zijn verliezen beperken en verdwijnen. Hij liet wat geld op tafel achter om hun maaltijd te betalen en verliet stilletjes het restaurant. Hij voelde zich uitgeput, zowel fysiek als emotioneel. Thuis. Nergens wou hij liever zijn. Thuis.
Klick op de afbeeldingen om ze te vergroten of download de pdf
