In ‘Als de tijd voor altijd stil zou staan’ schrijft Ivan Wolfers, zelf arts en schrijver: “Uit onderzoek blijkt dat artsen voor zichzelf voor een behandeling met minder bijwerkingen zouden kiezen, met het risico eerder te sterven. Voor hun patiënten zijn ze geneigd te gaan voor een kleinere sterftekans, met meer bijwerkingen als gevolg. Tot nu toe heb ik twee urologen eerlijk horen toegeven dat ze nooit hun PSA zouden laten vaststellen. Ze hebben echter wel hun hele professionele bestaan op juist die bloedwaarde gebaseerd. Er valt immers eer te behalen aan het redden van mannen met kanker. Prostaatkanker en PSA hebben de plek van de urologen in de medische hiërarchie aanzienlijk verbeterd. Ze weten echter beter dan wie ook dat als eenmaal de PSA verhoogd is, je in een medisch circus terecht komt waarbij je als patiënt van het een in het ander valt. Rationeel gezien liggen dan alle te adviseren beslissingen zo’n beetje vast en die zijn gebaseerd op onderzoeken die gedaan zijn om effectiviteit van behandelingen aan te tonen. Naar kwaliteit van bestaan is helaas veel minder gekeken en als er al ergens gegevens zijn, worden die niet echt meegewogen. Het komt erop neer dat artsen zichzelf vooral zien als bewaker van de kwantiteit van leven maar dat ze beroerde adviseurs zijn als het aankomt op de kwaliteit van het bestaan.”

Door te ver doorgedreven pijnstilling leert het lichaam niet meer om de lichaamseigen pijnstilling te produceren zoals dopamine, endorfine, cortisol. Bij leverintoxicatie zie je extreme vermoeidheid, grote behoefte aan slaap, een druk in de buik en een erg opgeblazen gevoel.

In een palliatieve context staat het acute beeldmeestal voorop. Een uitgesproken fysieke en/of mentale klacht kan naar een bepaald homeopathisch middel wijzen.