Op het nippertje aan kanker ontsnapt?
Roos Leblancq
Al jaren ga ik braaf – zoals het een vrouw van mijn leeftijd ( … ) betaamt – jaarlijks op controle bijde gynaecoloog. Tot ik in 2012 omwille van andere problementoch een keertje extra bij hem langsging. Toen was het mis: waar bij het vorige bezoek alles nog prima in orde was, trof hij nu een cyste van 6cm aan op mijn linker eierstok. Bovendien was mijn CA 125 (de tumormarker voor ovariumkanker) gestegen. Toen ging alles snel: half november werd onder volledige verdoving de cyste en mijn linker eierstok weggenomen.
Ik was destijds nog niet erg vertrouwd met homeopathie. Wat deze in mijn situatie eventueel te bieden had, die vraag heb ik mij niet echt gesteld en ik heb ze ook niet voorgelegd aan mijn huisarts. Haast automatisch volgde ik op wat mijn gynaecoloog mij voorschreef. De ingreep zelf vormde geen probleem en bleef beperkt, maar van de narcose was ik enkele dagenbehoorlijk ziek. Verder was hetwachten op het laboresultaat maaralles wees in de richting van eenvervelende maar goedaardige endometriosecyste.
Eind goed al goed zo leek het.
Ik kreeg te horendat ik mij geen zorgen moest maken.
Zo ‘leek’ het inderdaad tot het laatste laboresultaat binnenkwam. Geen gewone endometriose maar atypische en dat hield mogelijk in dat er een risico was op ontwikkeling van ovariumkanker. Ik kreeg te horen dat ik mij geen zorgen moest maken. De cyste was volledig verwijderd alles was nu weer perfect in orde. ‘Gelukkig waren we er op tijd bij. Een maand later en ik was het nieuwe jaar met chemo begonnen…’
De opluchting was groot.
Voor alle zekerheid controleerde mijn huisarts in december nog een keer mijn CA 125 en die was weer normaal: ik was eraan ‘ontsnapt’. Een jaartje later, oktober 2013 kwam ik weer bij de gynaecoloog. Omdat ik in de zomer nog een tussentijdse controle had, bleef het onderzoek vrij beperkt. Alles zag er goed uit. Toch vroeg ik hem mijn CA 125 nog eens te controleren, dat was immers een jaar geleden.
Enkele dagen later kwam het alarmerend telefoontje: de tumormarker was gestegen en stond zelfs hoger dan voor de eerste operatie. De gynaecoloog zou onmiddellijk contact opnemen met de oncoloog en mij daarna weer opbellen. Iedereen in mijn omgeving verwachtte een nieuwe operatie.
Iedereen in mijn omgeving verwachtte een nieuwe operatie.
We waren een jaar verder en dus wist ik ondertussen al wat meer over homeopathie. Mocht er inderdaad een ingreep volgen, dan zou ik daar niet meer onvoorbereid aan beginnen. Doel was de nare gevolgen van de narcose te beperken en mij vlugger en beter te laten recupereren. Tot onze grote verwondering kreeg ik bericht van de gynaecoloog dat ik mij voorlopig nog geen zorgen moest maken: een nieuwe controle na een half jaar. Aan de ene kant voelde ik mij opgelucht, aan de andere kant knaagde de twijfel.
Omwille van de opvolging van heel andere problemen kwam ik in november in een totaal ander artsenteam terecht en werd mij gevraagd of ik ook samen wilde werken met hun gynaecoloog omwille van een gezamenlijke aanpak van mijn problemen. Voor mij geen bezwaar dus ik weer maar eens op de onderzoekstafel: een echo.
Oei…een nieuwe cyste: dit keer op mijn rechter eierstok!
Oei… een nieuwe cyste: dit keer op mijn rechter eierstok! Ik bijna in paniek, maar de dokter stelde mij gerust. Hij legde de echobeelden uitgebreid uit: de ene donkere ronde vorm die ik zag was een met vocht gevulde follikel. Ik was ongeveer halverwege mijn cyclus dus kort voor een eisprong, alles volledig normaal. De andere vorm was een inderdaad een cyste maar – en de arts toonde het allemaal op het grijswitte scherm - de vorm ervan wees echt op endometriose. Toch nog een beetje bang vroeg ik hem naar de CA 125. Ook dat was geruststellend: de verhoging was normaal omwille van de cyste maar mocht die kwaadaardig zijn dan zou de tumormaker veel, veel hoger zijn. Ik hoefde mij echt geen zorgen te maken.
Wel werd voorgesteld dat ik een hormonenkuur zou volgen om mij kunstmatig in de menopauze te brengen en zo te proberen de cyste te verkleinen (volledig verwijderen was alleen operatief mogelijk). ‘Denk er eens over na’ kreeg ik te horen.
Nu reageert mijn lichaam al jaren heel abnormaal op allerlei behandelingen zodat ik niet bepaald uitkeek naar een hormonenkuur net zo min als naar de opvliegers en al wat verder bij de menopauze komt kijken.
Ja, en wat dacht mijn huisartshomeopaat er over? Hij stelde voor eerst met homeopathie te proberen om de cyste te verkleinen. Mocht dit niet lukken dan zou het de klassieke behandeling worden. Zo gezegd, zo gedaan…
We hebben veel gepraat en sommige zaken, die ik niet gezegd kreeg, heb ik uitgeschreven. Een passende remedie werd gezocht. Maar er bleef iets knagen: hoe zat het dan met het verschil tussen gewone en atypische endometriose? De eerste keer stond mijn tumormarker toch ook niet zo hoog? Was er dan helemaal geen risico? Waarom was er dan onmiddellijk overleg met de oncoloog geweest?.... Vervelende vragen die bleven hangen. Van verschillende kanten en ook van mijn huisarts kreeg ik de raad om opnieuw naar de gynaecoloog te gaan en hem mijn vragen voor te leggen. Dus maar weer de telefoon genomen voor een nieuwe afspraak. De vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn vroeg mij naar de reden van mijn afspraak en spontaan zei ik: ‘Opvolging atypische endometriose aub’. Ik kon diezelfde week nog komen, wel heel snel want meestal moet je minstens een maand of langer wachten.
‘Dokter, wat is nu eigenlijk het verschil tussen gewone endometriose en atypische?’
‘Mevrouw, de cyste is volledig verdwenen.’
Voor het onderzoek heb ik maar meteen mijn vragen afgevuurd envooral die ene: ‘Dokter, wat is nu eigenlijk het verschil tussen gewoneendometriose en atypische?’ Het antwoord was eenvoudig: ‘Gewone endometriose is normaal goedaardig maar kan allerlei klachten veroorzaken zoals pijn in de onderbuik of onderrug. Atypische endometriose is de benaming voor een cyste in het laatste ontwikkelingsstadium voor kanker’ ‘En hoe weet u dan welk van de twee het is, dokter?’ ‘Dat is alleen in het labo vast te stellen na het wegnemen van de cyste. Als atypische endometriose vermoed wordt, volgt er altijd een operatie en wordt een (of beide) eierstok(ken) en soms ook de baarmoeder weggenomen’.
Daar zat ik dan. Was het allerlaatste toevoegseltje over de atypische endometriose (helemaal onderaan de laatste bladzijde van het verslag uit 2012) misschien ongelukkig aan zijn aandacht ontsnapt? Alles leek erop. Dan maar het onderzoek zelf: een nieuwe echo. Grote verwondering! ‘Mevrouw, de cyste is volledig verdwenen, ze is weg. U bent in veel betere conditie dan vorige consultatie. Maar u was toch nog niet met een hormonenkuur begonnen nietwaar?’ ‘Neen dokter, maar u weet dat ik voor een homeopathische benadering gekozen heb. Ik zag een hormonenkuur niet echt zitten en dus heeft mijn huisarts voorgesteld eerst te proberen via homeopathische weg de cyste kleiner te maken. Als dat niet lukte zou ik alsnog voor de behandeling naar hier komen. Maar dat is nu niet meer nodig vermoed ik’
‘Inderdaad, de cyste is weg maar dat kan er enkel op wijzen dat het toch geen endometriose was want dat kan uitsluitend operatief verwijderd worden…’ Ik dacht aan de uitgebreide uitleg van de vorige consultatie en de op dat moment geruststellende zekerheid waarmee hij zijn mening gaf. Spreken is zilver: ik heb gezwegen. De enige vraag die ik nog gesteld heb was of mijn CA 125 volgens hem met het verdwijnen van de cyste dan ook weer omlaag zou gaan. Tja, dat zou dan wel normaal zijn… Hij is ook weer flink gedaald, mijn huisarts heeft het gecontroleerd.
En het vervolg? Echo om de drie maanden, bloedcontrole om het half jaar en mocht de cyste terugkomen: onmiddellijk een operatie… Wat dat laatste betreft: ‘Ik denk het niet hé’ eerst zien of ze niet weggaat met homeopathie!Was het endometriose?
Was het atypische endometriose? Liep ik een risico op ovariumkanker en zo ja hoe groot was dat? Er zijn geen ‘antwoorden’, geen ‘bewijzen’ want die zijn alleen in het labo te vinden… Ik denk er het mijne van en ik twijfel niet!