Homeopathische Remedies | aluminium

De Materia Medica brengt ons het beeld van een in zichzelf gekeerde, rusteloze en doelloze persoon.
De basisangst van Alumina is een gewetensangst. Hij heeft het gevoel een misdaad te hebben begaan. Door de verwardheid van zijn geest kan hij deze angst echter niet duidelijk plaatsen noch beperken. Hierdoor zullen zijn angstgevoelens zich als een olievlek uitbreiden naar meer concrete terreinen. Zijn gezondheid bijvoorbeeld. Hij heeft het idee niet te kunnen herstellen van een onduidelijke ziektetoestand waarvan al zijn kwalen deel uitmaken en denkt niet meer gezond te kunnen worden. Een zwaard van Damokles hangt boven zijn hoofd.
De aantasting van zijn intellect is bijzonder pijnlijk. Geen enkele bezigheid kan zijn aandacht vastgrijpen. Verveling en leegte vullen zijn dag van bij het ontwaken. Een traag moment waarop zijn hersencellen één na één tegen de last van een nieuwe depressieve dag aankijken. In deze apathische beleving slaagt hij er niet in enige interesse voor wat er buiten hem om gebeurt te doen opflitsen.

Verdriet is zijn kompaan. Sombere gedachten zijn nooit ver weg. Zelden of nooit geeft hij een fleurige of plezierige indruk, en als het al eens gebeurt, komt zijn vreugde al even onredelijk over als zijn verdriet. Geleidelijk aan passeert de aftakelende film van zijn leven zonder dat hij er nog echt aan deelneemt.

Gezien de sterke afzwakking van zijn mentale vermogens, waardoor beredenering en relativering niet mogelijk zijn, is het logisch dat zijn angsten een impulsief karakter aannemen. Het aanzien van bloed of van een mes kan bij hem angst opwekken. Een angst die agressie zowel tegen zichzelf als tegenover anderen kan doen exploderen. Zowel moord- als zelfmoordgedachten kunnen in het vacuum van zijn brein tot een terugkerend en niet te stillen impuls uitgroeien en in extreme gevallen in daden omgezet worden.

Zijn intellectuele haperingen zijn niet onopvallend: hij spreekt ongeordend en kan geen logische gedachtengang opbouwen. Beelden noch geluiden kunnen zijn aandacht fixeren. In een gesprek (als hij dit al aankan), zegt hij andere dingen dan welke hij bedoelt en maakt hij een verkeerde woordkeuze.

De woestenij van zijn brein vindt een tegenhanger op het fysieke vlak. Alles zit vast en tekenen van leven zijn schaars en met veel moeite geproduceerd. Zijn huid is droog. Zweten is bij hem een onvoorstelbare luxe. Zelfs het aangekondigde koud zweet kan niet doorbreken. Zijn lippen zijn kloven. Zijn dun haar vindt op zijn schedel geen voldoende voedingsbodem en valt in trossen uit. Hij heeft het (o zo toepasselijke) gevoel dat een spinnenweb over zijn gezicht hangt. Droogtegevoel doet hem constant de keel schrapen. Hij vertoont een merkwaardige afkeer voor aardappelen. Is het omdat het volume zijn verschrompelde oesofagus niet kan passeren? Hij zal nog eerder grijpen naar onverteerbare dingen om op te kauwen: zoals krijt, klei, potloden...
De blokkering vindt men verder in alle regionen: zijn stap is onzeker en wankel. Zijn darm werkt niet; kan met moeite een overigens zachte stoelgang de buitenwereld insturen. In zijn medicijnkast zal men een rijke keuze aan laxeermiddelen terugvinden.

Welk is dan het drama van Alumina? Hoe kan iemand zo verstarren? In de Materia Medica staat letterlijk: “A numb feeling in the head, as if his consciousness was outside of his body; when he says anything, he feels as if another person has said it; and if he sees anything, as if another person has seen it, or as if he could transfer himself into another, and only then could see.”

Alumina is er niet in geslaagd of heeft niet de kans gekregen een eigen identiteit op te bouwen. De controle over zichzelf is er niet, want er is geen “zichzelf”. Mogelijks werd de ontwikkeling van zijn identiteit in de kiem gesmoord. Het gevoel “iemand te zijn” of iets te betekenen in sociaal verband heeft nooit de kans gekregen zich te ontwikkelen. Zijn eigen wil is onbestaande. Zo zal Alumina zich in eerste instantie richten naar wat de maatschappij of anderen van hem verwachten in een vermetele poging te kunnen voldoen. Hij weet niet wat of wie hij is, hij weet niet wat hij wil.
In de loop van zijn leven wordt de oorspronkelijke kneedbaarheid rigiditeit, de transparantie wordt glazigheid.

Het loont de moeite de voorbeelden die Sankaran vermeldt in zijn boek “The Substance of Homeopathy” te citeren. Voor hem ligt de voedingsbodem voor de ontwikkeling van Alumina bijvoorbeeld bij linkshandige kinderen die “manu militari” gedwongen worden hun natuurlijke aanleg te converteren in rechtshandigheid. Op grote schaal denkt hij aan de manier waarop totalitaire regimes aan hun onderdanen dezelfde kledij, hetzelfde aantal kinderen en dezelfde ideeën opleggen.

Zoals aluminium, gevangen in de klei, de vorm aanneemt waarin de klei geboetseerd wordt, leeft Alumina niet. Hij wordt “geleefd”, naar een langzame dood toe.