Dag lieve jij
Ik kruip heel graag nog eens in mijn pen om mijn persoonlijke ervaringen van de voorbije maanden met jullie te delen. Ik voel dat het delen van onze eigen groeispurten zo deugddoend en soms zelfs geruststellend kan zijn en verbindend kan werken.
Zij die mij al lazen in het verleden weten dat ik graag op zoek ga naar verwondering, naar zinvolheid en naar het “begrijpen” van wat we hier eigenlijk op aarde komen doen.
Een paar weken geleden, kort na de drukke feestdagen, liep ik wat vast. Ik voelde fysieke ongemakken die erg dominant aanwezig waren dag en nacht en ik voelde onrust en een soort tristesse die mijn aandacht vroegen.
Een consult bij mijn behandelend arts die met homeopathie werkt in de behandeling bracht soelaas. Initieel door een verhelderend gesprek waar ik zonder filters mocht en kon vertellen wat ik voelde, ik mocht vertellen wat mij van streek bracht. Ik vond de ruimte daar om even bij mijn eigen gevoelens en emoties te rade te gaan. Het gesprek was het begin van een klare kijk in mijn eigen spiegel.
Wat als we daar de wilskracht kunnen vinden om zinvolle gedachten, emoties en gedragingen te ont-wikkelen die onszelf en het collectieve dienen?
Ik kreeg een remedie mee naar huis, die ik erg bewust en dankbaar innam.
En de remedie vond haar weg. Doorheen een proces van voelen, mezelf liefdevol bekijken, geduldig doorleven en bewust en zacht heroriënteren.
Mijn geduld werd aangesproken, het proces duurde even. Alles was niet glashelder in a second. Vaak willen we dat het liefst, even afzien, een kort en krachtig a-ha moment en doorgaan… maar zo liep het niet. …. De remedie hielp mij erbij om eerst nog donkere stukken bij mezelf helder te maken. En van daaruit mocht ik verder…
Ik voelde de eerste dagen veel frustratie. Hoezo voelde ik nog wat ik voelde, ik, die al zo’n traject heb bewandeld? Ik was er toch al? Ik moest toch niets meer opruimen of transformeren? Ik word daar zo moe van…. Ik had er echt geen zin in. Haha, ik hoor mezelf nog denken…. Ik heb het gehad met alle onnodige complexiteiten, “geen gedoe en geen gelul meer”, ik ga gewoon uit mijn hart doen waar ik blij van word en dan is alles perfect. Oei… mijn ego was duidelijk erg luid aanwezig, en mijn zelfvertrouwen functioneerde precies niet in de juiste setting of liever, niet vanuit haar eigen essentie.
Ik moest even mijn frustraties onder de loep nemen en kijken wat die me kwamen tonen. Ik wou de oorsprong van mijn frustraties ook begrijpen.
En toen kwamen zich nog kleine rakkers tonen…. Onzekerheid, schuld, verdriet en angst heten ze. … Ik liet toe, ze mochten er zijn. Ik probeerde me er niet mee te identificeren. Ze waren er als wegwijzers op mijn pad.
Ik had geduld met mezelf en doorheen de dagen en weken die volgden werd alles stapvoets helder en duidelijk. Ik ervaarde dat ik doorheen het proces de verkeerde dingen in vraag stelde en de verkeerde net niet in vraag stelde.
Ik wou weten waar dat vandaag kwam. Dus, tja… ik ben een schorpioen… ging ik graven. Tijdens mijn zoektocht kwam ik mijn eigen zonnevlechtcentrum tegen. Maar ook de multidimensionele wereld, maar ik zou te ver afwijken mocht ik het daarover willen hebben, misschien in een volgend schrijven of in een ontmoeting samen.
Mijn zonnevlechtcentrum dus… dat kennen we toch als het centrum van onze kracht? Van doen, van in gang schieten….? Of ligt daar, een beetje verscholen en vermomd onze kracht om controle uit te oefenen, om succesvol te zijn, om een zekere vorm van macht te voelen?
Opnieuw oei…. Ik voelde plots de turbulentie in dat centrum. Of hoe ons lichaam is mee geëvolueerd doorheen onze ervaringen en onze leergangen en misschien hier en daar een programma heeft draaien dat ons niet écht ten goede komt.
Wat als, dacht ik… het zonnevlechtcentrum en alles ver daarbuiten er in essentie zijn om onze wilskracht een duwke in de rug te geven, maar de wilskracht vanuit ons geboorterecht om ons te verbinden met onze eigen zielsverlangens, en met onze missie hier op aarde. Wat als we daar de wilskracht kunnen vinden om zinvolle gedachten, emoties en gedragingen te ont-wikkelen die onszelf en het collectieve dienen. Waauw… dit vond ik al een mooie ontrafeling. Ik begreep ook plots beter mijn eigen Inspiring Fragrances die ik heb ontwikkeld en die mij kwamen helpen.
“voel maar wat je voelt, alles kan, alles is goed zoals het is.”
Het zal de waarheid niet zijn, en het hoeft niet met iedereen te resoneren, maar voor mij klopte het precies op dat moment. Maar een volgende vraag rees en kwam zich tonen…. Van waaruit sturen dan? Ik vond daar niet meteen alle antwoorden die me dat voldane gevoel gaven dat vorige remedies die ik ooit innam me hadden gegeven, maar ik zette al in om bewust controle nog meer los te laten.
Een bijzondere vriend van me zei: “voel maar wat je voelt, alles kan, alles is goed zoals het is.”
Tijd om even op adem te komen, … ik mocht reizen en een weekje op het prachtige Tenerife genieten van rusten samen met mijn bijzondere en lieve dochter van 20 die gelijktijdig ook transformatie koos. We huilden en we lachten samen. De tijd zo dichtbij haar een weekje deed mijn moederhart zoveel deugd. De tijd samen in de natuur, gaf ons de juiste en voedende energie en ik kwam uitgerust en ontspannen terug thuis.
Ik ging dankbaar terug aan de slag in mijn praktijk, en ik kon mooi zien waar mijn donkere stukken hadden gelegen. Ik hoefde geen controle meer te hebben, ik mocht bijna alles vergeten wat ik wist. Ik mocht voelen wat ik voelde, ik mocht afstemmen op mijn intuïtieve voelen. Ik mocht zijn wie ik écht ben. Ik hoefde er niets mee te bewijzen. Ik vond het centrum van waaruit we mogen sturen….
Enig idee?
Tuurlijk wist je het al… ik kwam bij mijn hart terecht. Ik noemde het “een etage hoger klimmen”, van controle en macht en succes naar de veel hogere frequentie van liefde. En van daaruit de wilskracht voelen die we hebben, waarmee we zijn geboren. De wilskracht om te transformeren, om te groeien, om zinvolheid en liefde te ervaren en door te geven. Vanuit wie we écht zijn. Zonder angst. Ongeremd, zonder filters.
Loslaten in vertrouwen en daar zelfs intens blij van worden. Jezelf de toestemming geven om vrij te zijn in het manifesteren van jouw eigen jij-zijn. Zonder aannames van jezelf of anderen. Zonder opgelegde waarheden of uitgetekende verwachtingen van anderen of van het collectieve.
Ik zei glimlachend aan mijn behandelend arts: “sterk boontje gaf je me daar, leg maar in jouw bovenste schuif….” Wat zoveel als mijn dankbaarheid was dat de remedie mij de weg toonde, die even pittig en uitdagend was, maar waar ik graag op terugblik en die ik even wou delen met jou.
Ik wens jou een fijne herfst met mooie ont-moetingen en verbindingen. Geniet ervan lief, bijzonder mens. We zijn samen onderweg naar een mooie wereld, waar we allemaal zelf de sleutel toe zijn.
Laat ons maar de deur naar ons hart openen en daarop vertrouwen.
Ons hart kent de weg, en is de weg naar een wonderlijke tijd. En misschien lijkt liefde soms in-ge-wikkeld tussen de lijnen, … maar het zal die liefde zijn die ons zal helpen om verder te ont-wikkelen als we haar ontmoeten op de juiste frequentie. Het zal die liefde zijn die ons de eenvoud van ons bestaan zal komen tonen, die ons zal helpen om verder alles te ontrafelen wat we hebben geleerd en alle complexiteiten te vereenvoudigen die de snelle evolutie met zich meebracht. We mogen geduldig en nieuwsgierig op pad, samen,… stapje per stapje… Met vallen en opstaan mogen we leren om opnieuw echt van onszelf te houden en ons te verbinden met elkaar en met de wereld rond ons.
See u there, on the road to true love and happiness. With ease, joy and an abundant outcome!
With love,
Karolien Desmet,
www.natuvert.com
LOVE.LIVE.RECONNECT.