Stilte ... en dan wordt het stil
Stilte, we beschrijven het vaak als de afwezigheid van lawaai en andere storende elementen. In woorden uitdrukken wat stilte dan wel is, lijkt moeilijker.
Stilte blijkt in verschillende, uiteenlopende vormen te bestaan. Denk aan de stilte in de wachtzaal van de dokter, de stilte na een hevige ruzie, de opgelegde stilte door de leerkracht, de stilte wanneer woorden te weinig zeggen, de stilte bij het kijken naar de wolken, de stilte tijdens een meditatie of de stilte tijdens een innemend concert. Hoe we zelf met die stilte omgaan, maakt hier het verschil.
Voor mij is een aangename stilte eerder een gemoedstoestand waarbij we er in slagen om te aanvaarden wat er is en rust te vinden in de situatie waarin we ons bevinden. Het willen omschrijven van deze gemoedstoestand ontkracht bijna de beleving. Om dat soort stilte-ervaringen te kunnen bevatten gaan we deze vaak gaan beschrijven. Vanuit een zekere drang naar controle, om het aan anderen te kunnen vertellen of om het opnieuw te kunnen creëren. We hebben de neiging om er een waardeoordeel over te vormen om te kunnen bepalen of het goed of slecht was. Maar wat voor de ene werkt, werkt daarom niet altijd voor een ander. Voor mij ligt de kunst vooral in het loslaten en toelaten. Waarbij verwachting en werkelijkheid dicht bij elkaar in de buurt komen.
Het hoeft eigenlijk niet gezegd dat externe factoren een groot hulpmiddel kunnen zijn om innerlijke stilte te beleven. Het zijn die factoren die we vaak met stilte associëren of als stilte zien. Denk maar aan de stilte in de natuur, de stilte van de nacht, de stilte in een klooster,... Maar daarmee leggen we de stilte buiten onszelf en lijkt het bijna alsof we die elementen dan ‘nodig’ hebben om tot stilte te komen. Dat betekent niet dat we die middelen niet kunnen of mogen inzetten om makkelijker tot de ervaring van innerlijke stilte te komen. De innerlijke stilte of het beleven ervan ligt eigenlijk vooral bij onszelf, bij onze mindset.
Muziek is voor mij, als gevoels- en klankkunstenaar, een erg krachtig middel. Ik geloof zelfs dat intuïtie en improvisatie daarbij een belangrijke invloed hebben. Laten komen wat komt en inspelen op wat je toe-valt brengt muziek op een andere plek. In mijn jarenlange zoektocht ben ik meer en meer ruimte gaan geven aan de toevalligheden en de inspiratie van het moment. Ik heb daarbij maar al te vaak ervaren wat het effect daarvan kan zijn. Niet alleen in de muziek maar ook in mijn creativiteit en in mijn leven. Ik ben meer en meer gaan ervaren hoe bevrijdend en verstillend intuïtief muziek spelen kan zijn. Je authentieke zelf onvoorwaardelijk de ruimte geven, vraagt tijd en moed. Ik probeer tijdens het creëren van muziek altijd vrij van oordeel en overtuigende, belemmerende gedachten te zijn. Om zo de stilte alle ruimte te geven. Zonder verwachtingen.
Bij het brengen van gevoels-muziek wil ik ook tijdens live concerten die ruimte open houden en zo inspelen op de energie van het moment. De belever, de ruimte, de tijd(sgeest) en de muziek zijn voor mij op zo’n momenten in verbinding met elkaar. Ook voor de luisteraar is een gelijkaardige beleving van stilte weggelegd. Het is een manier om de energie (emotie) van dat moment te transformeren naar een andere vorm van trilling. Zoals men met elektriciteit een lamp doet branden die op zijn beurt dan weer warmte afgeeft. Je ten volle overgeven aan de ‘mood’ van de muziek kan erg troostend, steunend en energiegevend zijn. Een vorm van stilte.
Uit stilte groeit inspiratie.
Luister naar de voor dit artikel samengestelde playlist met verstillend werk van fleepp: