Patiëntervaring | 45 jaar Homeopathie een gelukkige keuze

foto: Liane Metzer

Een “carrière” als homeopathisch cliënt

door Betsie Peeters

Er was eens…, lang geleden. Vijfenveertig jaar is inderdaad al lang geleden.

Hoe begin je eraan, aan een “carrière” als homeopathisch cliënt? Meestal als er geen genezingskans meer is bij de gangbare geneeskunde. “We kunnen je niet helpen juffrouw. Uw darmen zijn door jarenlang gebruik van antibiotica heel ziek.”

Het gevoel met je rug tegen de muur te staan kent iedereen wel eens, dat was ook bij mij zo. Gelukkig had mijn broer een vriend, die zich terdege had verdiept in de macrobiotische leer, en die me aanraadde om 7 dagen volle rijst te eten. Na 7 dagen kon ik terug voedsel in me houden en verdragen.

 

Natuurlijk hadden de jarenlange medicatie die ik slikte, om de gevolgen van de antibiotica op te vangen, me erg uit mijn evenwicht gebracht. Zowel lichamelijk als psychisch.

Als je eenmaal in de “alternatieve wereld” terecht bent gekomen ,hoor je al vlug over andere geneesmethoden, zoals Klassieke Homeopathie. Ik las een boekje van George Vithoulkas en tijdens het lezen, voelde ik me heel blij worden. Pure logica vond ik het. Toen ik het werkje gelezen had, maakte ik meteen mijn eerste afspraak met een homeopaat in Antwerpen.
Hij hielp me met het afbouwen van de medicatie, die ik toen nog nam en gaf me mijn eerste homeopathisch middel. Na een paar consulten voelde ik weer energie en levenslust.

 

Ik huwde en we kregen een zoon en een dochter. Ons zoontje vertoonde, toen hij 2 jaar was, uitslag ter hoogte van zijn middenrif. De homeopaat zei ons dat dit het begin van Psoriasis was. Een huidziekte waar de familie van mijn man erg onder leed. De homeopaat gaf Silicia 30 CH, de uitslag verdween na een paar dagen en kwam nooit meer terug.

Toen ons dochtertje 3 maanden oud was, brachten we haar op een avond in allerijl naar het ziekenhuis. Ze had al een paar dagen diarree en had uitdrogingsverschijnselen. Onze baby was er erg aan toe. De kinderarts vreesde het ergste. Gelukkig keerde haar toestand en mochten wij haar houden.

Na 5 weken opname kon ze weer naar huis. Zonder dat we een diagnose meekregen. Waarschijnlijk een darminfectie, opperde men. Enkele weken later, na het eten van een papje waar we een beetje havervlokken bijgevoegd hadden, werd ze weer heel erg ziek en moest ze opnieuw in het ziekenhuis opgenomen. Tijdens 10 dagen observatie ontdekte men nu wat ze had: een zeer ernstige vorm van Coeliakie. Bij de minste inname van gluten zou ze weer ziek worden. (één kruimeltje, zei de kinderarts) En dat gebeurde ook kort daarop.

Gelukkig had ik die dag een naam gekregen van een klassiek homeopaat in Eindhoven. Na een kort telefonisch gesprek konden we meteen komen.

De homeopaat was niet geïnteresseerd in een volle pamper, waar men dat in het ziekenhuis wel zeer belangrijk vond. Na een reeks vragen gaf hij haar Natrium Muriaticum 200 CH. Het is me bijgebleven dat hij zo zeker van zijn zaak was. En dat hij met veel genegenheid naar ons dochtertje keek. Hij verzekerde ons dat haar toestand de dag daarop om 12 uur zou gekeerd zijn. En dat we bij de minste angst hem konden opbellen, ook ’s nachts. “Want ongeruste ouders beïnvloeden het genezingsproces zeer zeker.” zei hij.

We hoefden niet te bellen. Onze dochter sliep gelijk een roosje en al uren vóór 12 uur ’s middags was ze weer levendig. Wat een opluchting. Niet voor de 3de keer naar het ziekenhuis.

De kinderarts had ons gevraagd om contact met hem te houden omdat hij oprecht bezorgd was. Toen we zeiden dat we naar een homeopaat gegaan waren en onze vreugde meedeelden, was hij zeer sceptisch.

Gedurende vijf jaar gingen we om de paar maanden naar de Nederlandse homeopaat. De band tussen hem en ons dochtertje was heel warm. Beiden waren steeds heel blij elkaar te zien. Tijdens die ganse periode kreeg onze dochter glutenvrij eten.

Ze was echter nooit ziek, waar de kinderarts had gezegd dat Coeliakie-patiëntjes weinig weerstand hadden, veel last van verkoudheden en dat ze over het algemeen moeilijke karakters hadden. Onze dochter echter was een stevig kind dat heel goed wist wat ze wilde en wat ze precies mocht eten en wat niet en daar nooit moeilijk over deed.

En toen kwam de grote dag.
De homeopaat belde op een zaterdagmorgen: geef je dochter vandaag een stukje brood, één cm op één cm. Oei. Zouden we dat durven? Het was een heilig moment, dochterlief die knabbelde op een stukje brood. En er gebeurde niets. Geen diarree, geen doodziek kind.

Eén week moest ze dagelijks éen cm2 groot stukje brood eten, de week daarop twee cm tot ze na 6 weken een ganse boterham opat. Wat waren we blij. Stilaan mocht ze meerdere dingen eten waar gluten inzaten. Steeds weer was het feest.

De kinderarts had gezegd: “Als ze geneest door de homeopathie, laat het me
dan maar weten.” We deden dat en hij kon niet toegeven dat ze door homeopathie genezen was. Hij zei dat zulke ziekten konden keren rond een bepaalde leeftijd. Toch gaf hij ons, toen dochterlief een baby’tje was, de diagnose: zeer ernstige Coeliakie, ze zal voor de rest van haar leven met deze ziekte geconfronteerd worden.

Als dankbare moeder wilde ik toen alles weten over homeopathie en ik volgde een 2 jarige
opleiding Klassieke Homeopathie in de Katholieke Hogeschool te Tilburg. Daarna gaven de Nederlandse homeopaat of ik, cursussen in mijn dorp en de wijde omgeving. Gedegen informatie was nodig en de belangstelling was groot. Tijdens al die jaren, vanaf mijn genezing, bleef ik zelf kerngezond.

Onze kinderen lieten we niet inenten tegen kinderziekten. Alleen de verplichte inenting tegen kinderverlamming. Ons zoontje reageerde er niet goed op. De dagen na de inenting gaf hij meermaals over en kreeg diarree. Nadien werd hij lusteloos en had geen zin meer in eten.
De volgende week raadpleegden we een plaatselijke huisarts die ons zei dat het gewoon een
reactie was op de inenting en dat het vanzelf weer zou overgaan. Dit gebeurde niet. Na drie weken merkten we op dat onze zoon één kg af was gevallen en hij had nog steeds geen eetlust. We raadpleegden toen de homeopaat die hem ook nu Silicia 30CH gaf. De dag nadien vroeg onze zoon zelf om eten en zijn levenslust kwam snel terug.

Omdat onze dochter Coeliakie had, wilden wij, na de ervaring met onze zoon, haar beschermen tegen een eventuele negatieve reactie op de inenting tegen kinderverlamming.
We vonden een arts bereid om naar onze zorgen te luisteren en hij maakte een document op waar hij om uitstel vroeg, wat ook toegestaan werd door de gemeentedienst.

Ondertussen was ik me gaan verdiepen in het nut van kinderziekten en de gevolgen van vaccinaties. Ik werd geholpen door een antroposofisch arts die omtrent die materie al jaren onderzoek gedaan had.

Omdat ik het stilaan gewoon was om voordrachten te geven betreffende alternatieve geneeswijzen vroeg de arts of ik ook een voordracht wilde geven over kinderziekten, hun nut en de nadelige gevolgen van vaccinaties. Ik ging graag in op zijn voorstel.

Gelijdelijk aan gingen we een heel eigen, zogezegd alternatief leven leiden.
We aten biologisch, kozen voor onze kinderen een school, geïnspireerd op de ideeën van Rudolf Steiner en runden jarenlang één van de eerste natuurvoedingswinkels in België.

We waren 100% overtuigd van het juiste van onze keuzes. Toch was het niet altijd gemakkelijk. We kregen vaak weerstand vanuit onze omgeving. Onze zoon was een gevoelig baasje en om de dingen te verwerken maakte hij soms hoge koorts. Hij ging met gemak over de 40°. Onze Nederlandse homeopaat wist dan perfect hoe hij deze koorts moest begeleiden met homeopathische middelen.

Wij hadden het volste vertrouwen maar niet iedereen had dit en we kregen vaak verwijten te horen. Het was soms een zeer eenzame weg. Maar we konden niet anders dan blijvend deze weg te gaan. Dankzij een gezonde leefwijze, positief denken en het doorgronden van het waarom van ziek zijn, waren we weinig ziek. Gebeurde dit wel eens, dan kozen we resoluut voor een klassieke homeopathische behandeling. Tijdens die 45 jaar gebruikte ik slechts driemaal een paar Dalfalgans. Bij een hevige oorontsteking 15 jaar geleden (waarvoor ik ook een kuur antibiotica moest nemen omdat de ontsteking heel erg was), 1x bij een acute lumbago en 1x bij een hevige acute hoofdpijn.

 

Er werd en wordt in mijn omgeving vlug gezegd, bij pijn een pijnstiller of een ontstekingsremmend middel te nemen. Intuïtief voel ik aan dat dit niet goed is voor mijn
lichaam. Ik ben te doordrongen van de zin van ziek zijn, de reden ook, zodat ik ziek zijn eerder
zie als een kans, als een signaal. Het doet me stil staan, bezinnen: er valt dan iets te leren. Ik word dan geconfronteerd met mijn overlevingspatronen en krijg de kans om deze af te bouwen en zo mezelf ‘terug’ te leren kennen. Dat vraagt veel moed maar bij lichamelijk en zelfs psychisch ongemak, kan ik o.a. met de hulp van een goede homeopaat die én zijn vak goed kent én een betrokken mens is met een warm hart, die weg gaan. Ik heb ook een grote eerbied gekregen voor de artsen die ervoor kozen klassiek homeopaat te worden.
Het is zeker niet gemakkelijk deze geneeswijze uit te oefenen in een land dat al jaren hardnekkig zweert bij slecht één geneesmethode, die van de allopathie.

Hoe ging het verder met mijn dochter? Ze heeft nooit meer enige hinder gehad van Coeliakie.
Het is een zeer zelfbewuste jonge vrouw en mama van 3 prachtige kinderen. Ook zij had een mooie ervaring met homeopathie. Toen haar dochtertje een paar maanden oud was, was heel haar gezicht en hoofdje bedekt met melkkorstjes of seborrheïsch eczeem. Dit ging gepaard met hevige jeuk met als gevolg een huilerige baby. Mijn dochter ging op raadpleging bij een klassiek homeopathische arts en na de inname van één middel was de uitslag na drie weken volledig verdwenen.

Geplaatst in Alle rubrieken, Patiëntervaringen en getagd met , , , .