Auteur: R. Leblanc
Op consultatie bij een arts-homeopaat
Wie van kleins af aan gewend is aan de consultaties bij een homeopaat, stelt er zich geen vragen bij.
Maar maak je na jaren allopathie of klassieke geneeskunde, de overstap: dan is het toch even wennen.
Heb je heel uitzonderlijk eens iets voor: je valt een beetje ongelukkig en houdt er een gezwollen enkel aan over, dan zal het verschil misschien niet zo groot zijn. Maar nogal wat patiënten maken de overstap omdat ze bewuster met hun leven en dus ook hun gezondheid willen omgaan of omdat ze het gevoel hebben vast te lopen in de klassieke medische benadering. Jaren van onderzoeken, steeds meer medicatie, nevenwerkingen die op hun beurt nieuwe onderzoeken en/of bijkomende behandelingen noodzakelijk maken: het gekende straatje zonder einde. Op een bepaald moment zit het je ‘tot daar!’ en besluit je dat het geen kwaad kan een andere, alternatieve benadering te proberen. Zo is het ook mij vergaan, ik ben erin gestapt zonder al te veel verwachtingen of achtergrondkennis: ik wist met andere woorden quasi niets over homeopathie.
Ik ben erin gestapt zonder al te veel verwachtingen of achtergrondkennis: ik wist met andere woorden quasi niets over homeopathie.
Kennismaking en eerste consultatie
De kennismaking viel best mee maar ik kwam al meteen voor een verrassing te staan: wilde ik verder gaan, dan moest ik een ‘eerste homeopathische consultatie’ vastleggen die al vlug minstens anderhalf uur kon duren. Elke arts-homeopaat heeft bovendien een beetje zijn eigen stijl. Zo kreeg ik – maar dat is zeker niet algemeen of altijd – meteen ook de vraag of ik er bezwaar tegen had dat dit verkennend gesprek gefilmd zou worden. Bij mijn vorige arts kwam ik al meer dan 30 jaar. Hij had mij weten huwen, de geboorte van mijn kinderen meegemaakt… en kende mij dus wel. Dat de nieuwe arts wat meer over mij wilde weten leek me logisch. Maar zo’n eerste oriënterend gesprek, (wat voor beest is dat?), en dan nog gefilmd (mijn klassiek antwoord: “Ik pak niet op foto of film” lukte hier niet), wat moest ik daarvan denken of verwachten? Maar goed: ik wilde het uitproberen en dus zou ik die eerste stap wel overleven.
We hebben, of beter: ‘ik’ heb zo’n twee uur gepraat. Niet zozeer over mijn medische klachten maar over mezelf: mijn geschiedenis, geloof, relaties, gevoelens, dromen, angsten…. Achteraf was ik stomverbaasd. Hoe was ik er in godsnaam toe gekomen zoveel te vertellen, me zo ‘bloot’ te geven en diep in mijn binnenste te laten kijken. En wat meer is, ik had het gevoel dat ik nog maar in de helft van mijn verhaal aanbeland was. Er kwam nog zoveel naar boven, er waren zoveel nieuwe vragen. Ik kon het allemaal ook niet zo goed plaatsen: wat had dit te maken met mijn gezondheidsproblemen?
Bij het eerste contact had ik wel uitleg gekregen over de basisvisie van waaruit in de klassieke, unitaire homeopathie gewerkt wordt: dat het een holistische benaderingswijze is die niet vertrekt vanuit de ‘ziekte’ maar vanuit de ‘mens die ziek is’ en ook dat ziekte het topje van de ijsberg is maar dat het wezenlijke de ‘levensenergie’ van de mens is enz.. Maar het zou nog wel even duren voor ik daar echt een beetje in thuis zou geraken.
Medicatie
Al was ik er de voorbije jaren in geslaagd mijn medicatiegebruik reeds gevoelig te verminderen, ik zat toch nog met een vrij indrukwekkend lijstje. Dit werd niet ineens afgeschaft. Met de tijd zijn een aantal middelen afgebouwd en weggevallen maar tot op dit moment is nog een deel van mijn ‘klassieke’ medicatie behouden en ook mijn behandeling in de kliniek loopt nog gewoon verder. Het is dus geen ‘of/of’ situatie maar een gecontroleerd samengaan van beiden in de hoop dat met de tijd alleen de zachte, homeopathische benadering overblijft.
Homeopathische remedies: nog zo iets vreemds. Ik kreeg een middel voorgeschreven, moest een aantal bolletjes in water oplossen, het flesje ’s morgens een bepaald aantal keren krachtig schudden en dan 1 lepel van het spul innemen en dat gedurende enkele dagen. Leek een beetje hokus-pokus… Later zou ik nog andere toedieningswijzen leren kennen: een eenmalige dosis globulen (kleine bolletjes), enkele malen per dag 3 granulen (grote bolletjes), enkele druppeltjes… Maar nooit verschillende dingen tegelijk en tussen twee remedies was steeds behoorlijk wat tijd.
Ondertussen weet ik het al en mijn gezinsleden ook: de eerste dag(en) van of na inname van een remedie ben ik meestal niet te genieten. Ik ben dan zoals ze bij ons zeggen ‘bluspoeder’.
Mijn arts raadde me al lachend aan een bordje om te hangen met de mededeling dat ik ‘onder invloed’ was maar ik heb er iets beter op gevonden. Ik maakte een grappige tekening van een oude apothekersfles en liet deze op een T-shirt drukken met op de achterkant de tekst: Naderen op eigen risico… explosief! Trek ik dat T-shirt aan, dan weten ze het ondertussen wel: best niet te veel op reageren, laat ons ‘ma’ maar doen
Het Logboek
Het helpt enerzijds om te onthouden wat er al dan niet in een bepaalde periode gebeurd is en anderzijds om dingen beter te begrijpen, in een bredere context te kunnen plaatsen.
Met de hulp van een logboek
Niet alleen de manier van innemen maar ook wat daarop volgt durft nogal eens verschillen. Bovendien treden bepaalde reacties onmiddellijk op maar zijn sommige effecten pas na enige tijd voelbaar. En soms weet ik ook helemaal niet of wat ik gewaar word nu echt met de remedie te maken heeft of niet.
Dat alles heeft mij er vrij vlug toe gebracht een soort ‘logboek’ bij te houden. Ik noem het geen dagboek want ik schrijf echt niet dag voor dag alles op. Na enige tijd heb ik wel een min of meer vast patroon gevonden:
Ik noteer nauwkeurig hoe, wanneer, hoe vaak ik iets moet nemen en ook hoe ik dat effectief doe. En dan schrijf ik af en toe op wat me de voorbije dagen (soms weken) is opgevallen zowel fysiek als mentaal, gevoelens, dromen, onverwachte gebeurtenissen, dingen die ik gedaan heb of wilde doen: zowel in positieve als negatieve zin…
Vaak zit er weinig of geen logica in. Het is zeker geen doorlopend verhaal eerder een allegaartje van ervaringen en indrukken. Maar het helpt: enerzijds om te onthouden wat er in een bepaalde periode gebeurd is (of helemaal niet) en soms maakt het dat ik dingen beter begrijp, dat ik ze in een bredere context kan plaatsen.
Voorbereiden van de consultatie
Ik zet een en ander volgens een vast schema bij elkaar in een bestand:
Schema
Medicatie
Heb ik een voorschrift nodig of een attest (bijvoorbeeld voor de kine), is er een labo-verslag binnen gekomen en wat zijn de resultaten…
Opvolging:
Wat moest ik innemen/doen, wat heb ik effectief gedaan en wat is er allemaal gebeurd (positieve reacties, moeilijkheden, niets…)
Hoe gaat het met mijn klachten: ‘Is de pijn beter of helemaal niet?’…
Vandaag
Daaronder zet ik in korte puntjes neer wat echt is blijven hangen, waar ik mee zit, wat me blij maakt of juist kwaad of droevig, dromen die indruk maakten… kortom wat voor mij op het moment van de consultatie belangrijk lijkt om te bespreken.
Thuis
Als huisvrouw speelt een heel groot deel van mijn dagelijks leven zich thuis af. Logisch dat de dingen die in ons gezin gebeuren, mee bepalen hoe het met mij gaat.
"Mijn manier"
Mijn logboek en schema is mijn manier van voorbereiding van de consultatie.
Mijn arts-homeopaat kan mij maar echt begeleiden en helpen als er openheid
en eerlijkheid is, als er genoeg vertrouwen is om ook die
‘minder fijne dingen’ te delen.
De consultatie staat of valt er ook niet mee, integendeel: het doorgeven van mijn voorbereiding maakt me vrijer. Ik hoef niet alles in volgorde ‘af te rammelen’. Het gesprek kent zijn eigen dynamiek en in de ontmoeting, in heel het gesprek drijft het meest wezenlijke wel naar boven en dat kan ook iets heel anders zijn, iets wat niet voorbereid is.
Openheid en eerlijkheid
Het bij elkaar zetten helpt mij orde te scheppen in de veelheid van gebeurtenissen, indrukken, gevoelens… en dwingt me tegelijk tot een grotere openheid en eerlijkheid. Als ik mijn medicatie niet heb ingenomen zoals het moest (omdat ik het vergeten ben of wat dan ook), als er eerst wat minder leuke effecten waren die na even verdwenen en die ik me liever niet herinner of ik heb me toch weer te sterk laten verleiden door de klassieke pijnstillers… dan is de verleiding wel eens groot dat te ‘vergeten’.
Toch kan mijn arts-homeopaat mij maar echt begeleiden en helpen als er openheid en eerlijkheid is, als er genoeg vertrouwen is en ruimte om ook die ‘minder fijne dingen’ te delen. Mijn logboek en de voorbereiding van de consultatie helpen mij daarbij al zijn en blijven het hulpmiddelen. En het blijft ‘mijn’ manier: ieder moet daarin een eigen weg zoeken!
De consultatie staat of valt er ook niet mee, integendeel: het doorgeven van mijn voorbereiding maakt me vrijer. Ik hoef niet alles in volgorde ‘af te rammelen’. Het gesprek kent zijn eigen dynamiek en in de ontmoeting, in heel het gesprek drijft het meest wezenlijke wel naar boven en dat kan ook iets heel anders zijn, iets wat niet voorbereid is.
Tot slot
Ging ik vroeger naar mijn dokter omdat ik buikpijn had, dan was er even tijd voor een wat algemeen ‘Hoe gaat het? En thuis, met man en kinderen…?’ maar de consultatie ging over ‘buikpijn’. Nu komt de ‘buikpijn’ ook wel aan bod maar als onderdeel-tje van mijn hele ‘ik’ en geloof me of niet: als ik bij mijn homeopaat binnen ga, wordt mijn buik kleiner en doet hij al heel wat minder pijn.
HB86 / 13-20